Torba na książki. Po konferencji Pearsona

Jak zapewne wiecie trwa sezon na konferencje metodyczne.
W lutym idę niejako z obowiązku na konferencję Macmillana, gdyż jak pamiętacie uczę z ich podręczników. Dostałam też zaproszenie na konferencję z Oxfordu, ale z miejsca ją odrzuciłam, gdyż odbywała się w zeszłym tygodniu, gdy odpoczywałam w górach. To samo miałam zrobić z zaproszeniem na konferencję Pearsona, ponieważ nie mam wiele wspólnego z tym wydawnictwem poza mieszanymi wspomnieniami związanymi z '(New) Friends'. Dla porządku dodam, że wydali kilka fajnych książek metodycznych dla nauczycieli, z których korzystam na co dzień. Teraz tak czytam to ostatnie zdanie i wychodzi, że korzystam z nauczycieli, a chodzi mi o książki, ale liczę na bystrość Waszego umysłu ;)

Bardzo żałuję, że nie udało mi się wziąć udziału w konferencji Cambridge - nie dostałam zaproszenia i nie wiem, czy coś w ogóle organizują - bo bardzo lubię ich szkolenia i materiały.
Tak czy siak, zdecydowałam, że w tym wolnym dniu (nadal mam ferie - ale to już końcówka) wezmę udział w konferencji  Pearsona. Nigdy nie zgadniecie co mnie zachęciło...  A motywacja moja była bardzo płytka...
Otóż do materiałów konferencyjnych Pearson dołącza torbę na książki, a ja właśnie jestem w ogromnej potrzebie, jako że moja szkolna już ledwo zipie - cała się rozlatuje od ciężarów niejednokrotnie czterech zestawów podręczników, pisaków do białej tablicy, pieczątek, maskotek, mojego kubka na kawę i butelki wody i jeszcze tysiąca innych rzeczy, które dźwiga ze sobą przeciętny nauczyciel angielskiego.

Przejdźmy do podsumowania konferencji.
Hmmm jakby to powiedzieć.
Przy całej mojej sympatii do prowadzących (Piotr Steinbrich, Rob Dean) pod względem merytorycznym niestety nie zaliczę tego spotkania do udanych.
Pan Steinbrich mówił właściwie nie wiem o czym, choć tytuł jego prezentacji brzmiał '…And They All Learned English Happily Ever After! Fantasy, Fun and Fairytales in the Lower Primary Classroom'. No cóż, może było trochę funu, ale fantazji i baśni sobie nie przypominam :// Natomiast było przypomnienie charakterystyki dzieci. Zastanawiam się po co. To jest prawie na każdej konferencji dla nauczycieli klas 1-3. Drażni mnie to, gdyż jest to przecież elementarna wiedza ze studiów, tudzież kursów kwalifikacyjnych, które ma za sobą każdy nauczyciel - inaczej nie mógłby nim być. Po co odgrzewać tego starego kotleta - tego nie rozumiem. Niczego nowego, czego bym jeszcze nie wiedziała o dzieciach się nie dowiedziałam.
Do tego przelecieliśmy punkt po punkcie całą podstawę programową (jak się to ma do tytułu prezentacji - tego nie wiem). Po co - nie mam pojęcia. To też jest podstawa naszej pracy.

Ogólnie było bardzo dużo rzeczy, które powinny być oczywiste dla każdego nauczyciela angielskiego w klasach 1-3. Poza wymienionymi powyżej jeszcze metodologia i układ lekcji... Po co to wszystko???

Nie chcę, żebyście odebrali mnie, że jestem taka zblazowana i o uczeniu dzieci wydaje mi się, że wiem wszystko, bo tak wcale nie jest. Zastanawiam się tylko nad jednym. Ja uczę dopiero 6 lat w szkołach państwowych, a wydaje mi się, że w kółko na tych konferencjach jest to samo, a co mają myśleć nauczyciele ze stażem np. 20-letnim? Mam takie anglistki u siebie w pracy. Zaczynam rozumieć, czemu tak rzadko jeżdżą na konferencje.

Robert Dean poprowadził wykład pt. 'We’re All Different… Catering for the Varying Needs of the Upper Primary Classroom'. Nakreślił na początku różnice między uczniami, raczej oczywiste, bo też mówi się o tym na studiach. No ale na szczęście to było tyle, jeśli chodzi o przypomnienie teorii. Potem na różnorakich przykładach z podręcznika "Today" pokazywał jak zaspokoić różne potrzeby uczniów (fajnie to brzmi ;) Niestety w porównaniu z czerwcową prezentacją Roberta, ta była kiepska pod względem pomysłów.

Najgorsze jednak co było, to WYMUSZONE INTERAKCJE W PARACH!!! Pamiętacie, że tego nie znoszę?? Niestety, ta konferencja obfitowała we wszystkie odmiany interakcji - w parach, w trójkach, z dotykaniem się wzajemnie... Po prostu masakra. A do tego Rob Dean był motorem napędowym większości z nich i to tych najgorszych - a tego się po nim nie spodziewałam. Np. zaproponował przybijanie sobie piątki w parze! Nie cierpię, jak dotyka mnie ktoś obcy! I nie lubię dotykać nieznajomych, zawsze trafiam na takich ze spoconą ręką. Nie znoszę też głupich zabaw, gdzie trzeba się wydurniać, np. krzyczeć zamiast śpiewać - była to jedna z zabaw "integracyjnych" na konferencji (a zaznaczam, że nie jestem ponurakiem i mam dystans do siebie, a moje wewnętrzne dziecko nie wyrosło jeszcze z wieku wczesnoszkolnego). Przyznam, że fajny to był pomysł na naukę piosenki z dziećmi, ale czy od razu musieliśmy go wypróbowywać w praktyce? To jest dobre w klasie i nie mam z tym problemu, gdy jestem z dziećmi, ale nie w grupie dorosłych i zupełnie mi obcych ludzi.

Żeby nie było, że tylko narzekam. Oto, co mi się podobało - oczywiście angielski prowadzących. To przede wszystkim. Ponadto miejsce konferencji - kino. Urywki filmów. No i oczywiście torba na książki, po którą przyszłam! Nie zawiodłam się. Wygląda na solidną. Mam nadzieję, że posłuży mi trochę, a powiem Wam, że tempo mojego wykańczania toreb na książki w szkole jest megaszybkie. Zazwyczaj jedna na semestr (a ten w dodatku był teraz bardzo krótki!!).

Najbardziej podobała mi się krótka, ale treściwa i konkretna prezentacja pana Adama Jańczaka, choć była po polsku. Dotyczyła Sprawdzianu Szóstoklasisty i prezentowała repetytorium Pearsona przygotowujące do tego egzaminu. Zachęciła mnie do kupna. Poza tym miło było posłuchać pana Jańczaka. Zabawny człowiek. (w pozytywnym sensie!)

Było też kilka ciekawych pomysłów do zastosowania na lekcjach przy pracy z historyjką albo przy opisie obrazka. O ćwiczeniach przed i po historyjce szykuję osobny post, wtedy je opiszę.

Zaciekawiło mnie też odważne spojrzenie pana Steinbricha na kwestię sześciolatków w szkole. Odważne i inne od tego, co prezentuje się w mediach i w ogóle wszędzie. A jednak wydaje się to w pewnym stopniu logiczne. Otóż p. Steinbrich uważa, że właściwie nie ma różnicy między sześcio- a siedmiolatkami jeśli chodzi o ogólny rozwój fizyczny, emocjonalny i ruchowy. Różnica, jeśli jest, bardziej opiera się na (nie)umiejętności czytania i pisania. Cóż, ja myślę, że jest to rzeczywiście zasadnicza różnica i faktycznie może wystąpić (i występuje) nawet w grupie jednorodnej wiekowo, jednak uważam, że biorąc siedmiolatka ze stycznia i sześciolatka z grudnia możemy doszukać się w nich znaczących różnic pod każdym względem. Ale to nie pora i miejsce na takie wynurzenia, ani ja nie czuję się zbyt pewnie aby poruszać się na tym grząskim gruncie, na którym już bardziej kompetentni i doświadczeni ode mnie połamali sobie nogi.

Na koniec zaznaczę, że mimo wszystko nie żałuję pójścia na konferencję. Trzeba pochwalić organizatorów, którzy przygotowali naprawdę bogate materiały konferencyjne, a przy tym udało im się zapewnić je również niezarejestrowanym uczestnikom. Jeszcze raz pochwalę oryginalny pomysł zorganizowania konferencji w kinie (szkoda, że nie dawali popcornu - ale za to można było częstować się wodą mineralną). A poza tym zawsze warto posłuchać dobrej angielszczyzny, nawet jeśli treść nie jest zajmująca. Tutaj przerost formy nad treścią nie jest wadą :)

dostaliśmy też takie etui-pokrowiec-teczkę z materiału. Nie wiem, co będę tam trzymać, ale podoba mi się!

książki do klasy piątej i próbka repetytorium

podręczniki dla klasy pierwszej i kalendarz