Jak uczyć małe dziecko angielskiego w domu - BEZRADNIK

Kilkakrotnie już dostawałam prośby, ażeby napisać coś o uczeniu angielskiego własnego dziecka. Mam bardzo mieszane uczucia co do tego tematu. (Tzn. co do uczenia dziecka, nie pisaniu posta).

Z jednej strony wiem, że nie mogę zmarnować potencjału wynikającego z faktu, że znam angielski na bardzo dobrym poziomie. I moje dziecko może z tego korzystać. Z drugiej strony, nauka regularna nawet w formie zabawy wydaje mi się sytuacją nienaturalną. Dla mnie swobodna zabawa łączy się z językiem ojczystym. Wydaje mi się, że gdy tylko próbuję wpleść w takiej swobodnej zabawie elementy angielskiego od razu chcąc nie chcąc wychodzą ze mnie belferskie nawyki...
Chyba lepiej by było gdybym była laikiem w uczeniu dzieci.

Może wynika to też z tego, że przez kilka lat musiałam dawać (wbrew sobie) korki mojej młodszej siostrze i robiłam to w formie klasycznych korków, gdyż miała już 15 lat gdy zaczęłyśmy, a uczyłam ją do matury. Moi rodzice stwierdzili, że nie będą płacić za prywatne lekcje angielskiego skoro ja z powodzeniem uczę innych. Niby ze względów finansowych ich rozumiem, ale zapewniam Was, że nie wpłynęło to pozytywnie na nasze siostrzane relacje... :/
Bardzo nie lubiłam tych lekcji z tego względu, że wbrew sobie byłam ponad nią, jak to w relacji uczeń-nauczyciel.

Podczytując różne blogi i fora widzę, że mój pogląd jest bardzo niepopularny, ale i tak go Wam przedstawię. Zacznę od tego, że w obcowaniu z dzieckiem kiedy tylko się da uciekam od wszelkiego zmuszania i sztuczności.  A właśnie z tym kojarzy mi się coraz modniejsze ostatnio mówienie do dziecka tylko i wyłącznie po angielsku w sytuacji gdy jeden z rodziców (czy też oboje) zna ten język bardzo dobrze. Nie chodzi mi tu o mieszkanie w kraju anglojęzycznym, gdzie dziecko jest otoczone tym językiem. Chodzi mi o mieszkanie w Polsce, polskojęzycznych rodziców, dla których polski jest językiem ojczystym, oglądanie polskiej telewizji. A w przyszłości chodzenie do polskiego przedszkola i szkoły. Nie chcę tu powiedzieć, że takie podejście nie będzie efektywne w sensie językowym, bo z pewnością w jakimś stopniu będzie, ale razi mnie swoją nienaturalnością. Dlatego ja odżegnuję się od tej metody. Po prostu nie wierzę w bilingwalizm na siłę. Nie da się stworzyć dla dziecka naturalnych, codziennych, życiowych sytuacji w języku, w którym nie myślimy, nie śnimy itd. Nawet jeśli bardzo dobrze go znamy.
Sam język to nie wszystko – idzie za nim nasze życiowe doświadczenie, obycie kulturowe, wychowanie w pewnym duchu, mentalność itd itp. i nie pozbędziemy się tego, mówiąc nagle po angielsku. A skoro się nie pozbędziemy, to tworzymy od początku sytuację z gruntu fałszywą i sztuczną.
A poza tym jak rodzice mają się porozumiewać między sobą? jak dziecko jest, to po angielsku, a jak znika, to przechodzimy na nasz?? A przy babci, dziadku, cioci itd.?
Znam biegle angielski, ale nie wyobrażam sobie sytuacji, ze nie używam polskiego w kontakcie z moim dzieckiem… że tylko mój mąż jest od tego. Wezmę tylko jeden przykład, pierwszy z brzegu – kołysanki. Milion razy bardziej odpowiadają mi polskie, bo są nacechowane dla mnie emocjami. Pamiętam jak śpiewała mi je babcia, mama. Dla mnie jest to niewysłowiona przyjemność zaśpiewać dziecku polską kołysankę. Nigdy nie zrezygnowałabym z tego w imię nauki dziecka języka już od wieku prenatalnego.
Co innego wprowadzać elementy języka obcego w codziennym życiu, ale i tu zachowałabym umiar.
Ponadto wątpię, żeby to w ogóle było wykonalne. Nie da się cały czas kontrolować siebie na tyle, żeby pamiętać o „wyłącznym” użyciu angielskiego. Nie od dziś wiadomo, że w momentach największych emocji nawet osoby długotrwale nieposługujące się danym językiem przechodzą na swój j. ojczysty.

Wracając do uczenia dzieci. Mogę Wam tylko napisać, co ja robiłam i nadal robię z moim synkiem w tym temacie do tej pory, a kończy właśnie dwa latka. Co do dzieci starszych to na razie się nie wypowiadam, natomiast bardzo podobają mi się pomysły na zajęcia u Dolittle , Marysi i Iorety, tylko że w większości są one planowane dla grup dzieci, ale wiele można wykorzystać i z jednym dzieckiem. Również Agata podaje fajne sposoby na pracę z dziećmi. A ostatnio przeczytałam bardzo ciekawy post o "uczeniu" niemowlaków.
Gdy mój synek się urodził i minęły pierwsze w moim przypadku mordercze tygodnie, zaczęłam czytać mu bajki, w tym również angielskie. Miał wtedy mniej więcej 1,5 miesiąca. Nie wiedziałam czy ma to jakikolwiek sens, ale pomyślałam, że nie zaszkodzi. Dziś widzę, że to procentuje, gdyż bardzo wcześnie zaczął mówić (w wieku 10 miesięcy pojedyncze zrozumiałe słowa  - i to nie tylko mama i tata), a teraz składa już zdania - oczywiście mówię o języku polskim, ale nie wątpię, że w ten sam sposób zapadł mu gdzieś tam w głębi angielski i gdy przyjdzie odpowiedni moment będzie mu już łatwiej.

wybaczcie mi jakość...

Skąd miałam książeczki angielskie? Już kiedyś pisałam Wam, że lubię kupować angielskie książeczki używane z myślą o mojej pracy i miałam ich parę w domu (właściwie to w tamtym czasie z książeczek dla dzieci miałam tylko angielskojęzyczne). Większość książeczek mam z allegro, kilka kupiłam podczas pobytu w Anglii. Tak więc codziennie czytałam mu którąś. Kilka książeczek miało tez dołączone wersje audio, więc i to puszczałam Adasiowi, choć później przeczytałam gdzieś, że nagrany głos nie ma na tak małe dziecko wielkiego wpływu, a liczy się interakcja z rodzicem, najlepiej z mamą.
Oprócz tego śpiewałam synkowi piosenki, które przerabiam z dziećmi w szkole. Zazwyczaj gdy go masowałam przed kąpielą czy podczas innych czynności higienicznych.
To w zasadzie wszystko co robiłam w okresie wczesnoniemowlęcym.

Gdy Adaś troszkę podrósł (pamiętam, że był to okres rozszerzania diety, czyli miał już pół roku) zaczął reagować na puszczane mu nagrania. Słuchał ich do posiłku, stąd wiem, że był to okres rozszerzania diety. Z bajek najbardziej polubił Gruffalo, a z piosenek "The wheels on the bus".

Gdy nauczył się samodzielnie siedzieć, zainteresował się też książeczkami, tzn. chciał je przeglądać. Po ukończeniu przez niego półtora roku postanowiłam zacząć oszczędnie dawkować mu TV. Tzn. nagrania audiowizualne, bo sama nie miałam w tamtym czasie telewizji w domu. Puszczałam mu na dvd angielskojęzyczne bajki.

Mam dwie płyty jak widać na powyższych zdjęciach, ale na jednej są dwie bajki. Adaś najbardziej polubił Handę i szukanie kurek. Bajki te są króciutkie, trwają od 3 do 7 min - w sam raz dla takiego malucha. Włączałam mu też dvd dołączone do 'My First English Adventure 1' - są tam piosenki i fragmenty kreskówek Disneya, ale to nie zrobiło furory. Parę miesięcy później Agata napisała o Pocoyo, który Adasiowi bardzo przypadł do gustu. Bajeczka jest krótka - 7 minut - co wydaje mi się optymalne dla takiego malca. Gdy jesteśmy z wizytą u moich rodziców, Adaś ogląda Cbeebies, ale w ustawieniach zmieniam mu język na oryginalny - czyli angielski. Najbardziej lubi piosenkę z Mister Makera o kształtach.

Ponadto od czasu do czasu puszczam mu piosenki na British Council. Uważam, ze to świetna stronka do domowej nauki z malcem. Piosenki są krótkie, fajnie zaaranżowane i mają ciekawe "teledyski". Oczywiście króluje Old MacDonald. Można pobrać do piosenek ćwiczenia, ale na to Adaś jest jeszcze za mały, natomiast można w ten sposób pracować ze starszym dzieckiem czy w szkole. Są tam też gry online, ale to też na razie nie dla mojego synka.
Czytam też Adasiowi historyjki, które przerabiam z dziećmi na lekcjach, pokazując mu karty do historyjek. Wykorzystuję w tym celu zestawy nauczycielskie z wycofanych podręczników.
Oprócz tego mam na komórce bardzo fajną aplikację z głodną dżdżownicą, która łyka kolory i owoce i wtedy można usłyszeć ich angielskie nazwy. Adaś bardzo polubił tę "grę".

itunes.apple.com

To w zasadzie wszytko, co robię z synkiem. Nie ma tego zbyt wiele, ale chciałabym zintensyfikować naukę. Zwłaszcza że Adaś jest coraz starszy i rozumniejszy i możliwości zajęć z takim malcem zwiększają się.
Mam zamiar przyjrzeć się bliżej metodzie deDOMO. Może ktoś z Was ją wypróbował i mógłby podzielić się wrażeniami? Czy faktycznie trzeba kupować ten program, czy ogarnięty językowo rodzic jest w stanie sam opracować coś podobnego?

Poczytajcie sobie też ciekawą dyskusję na ten temat tu.