Umiejętność pisania zeszła na psy

Agata pisała wczoraj o artykule z wp. Czytaliście?

Ja zgadzam się zwłaszcza z punktem mówiącym o fatalnych wynikach prac pisemnych. Teraz na czasie jest communicative approach (choć ostatnio gdzieś tam czytałam, że powoli się od niego odchodzi), a pisanie zostało zepchnięte na szary koniec umiejętności. Widziałam to zwłaszcza, gdy dawałam korepetycje maturzystom - mało kto na poziomie podstawowym umiał sklecić tak prostą formę, jaką przecież jest krótki tekst użytkowy...
Myślę, że częściowo winny jest obecny styl życia, gdzie właściwie mało kiedy w normalnym życiu coś się pisze, a już na pewno nie eseje. Jest to typowa praca szkolna (akademicka), tak więc jej cel pozostaje abstrakcyjny, taka jakby sztuka dla sztuki. Oczywiście daleka jestem od krytykowania konieczności pisania eseju, o nie - świetnie uczy porządkować myśli, przelewania ich na papier itd. itd.
Chodzi mi o to, że nastoletni uczeń nie jest świadomy tego, po co pisze esej, czego to go uczy, a nawet jeśli wie, to nic go to nie obchodzi. W normalnym życiu mało kto pisze esej dla przyjemności. Najczęściej pisze się statusy na fb, potem smsy, później mejle. Niektórzy prowadzą blogi. Może można by było w tym kierunku? W sensie że coś bardziej praktycznego?
Niby krótka forma użytkowa z maturalnej podstawy wychodzi takim potrzebom naprzeciw - ale spójrzmy, co tak naprawdę tam znajdziemy: pocztówki - a kto teraz pisze pocztówki? (ja piszę, ale jestem nieco starsza niż maturzysta); zaproszenie - hm, poza ślubnym nigdy żadnego nie pisałam w normalnym życiu; ogłoszenie - no może częściej spotykana forma, nawet kilka razy pisałam ogłoszenie, ale to dopiero parę lat po maturze; instrukcja - coż, może raczej w formie przepisu? ostatnio gotowanie jest bardzo modne; ankieta / kwestionariusz - na miłość boską, konstruowałam jedynie na studiach na potrzebę pracy dyplomowej; wiadomość / notatka - owszem, myślę, że to jest często spotykana forma, jak i email, który szczęśliwie też figuruje w syllabusie, ale NA TYM KONIEC.
Żeby była jasność - nie jestem zwolennikiem nadmiernych ukłonów w stronę uczniów, polegających na tym, że wszystko realizujemy pod ich styl życia, począwszy od piosenek na lekcjach (dlaczego by nie mieli posłuchać np.Queenu w celu nauki, czy innego współczesnego klasyka), poprzez zmianę lektur na Zmierzchy i inne takie, bo to jest akurat na fali, a skończywszy właśnie na nauce pisania statusów na fejsie. Wszystko, ale z umiarem.
Więc może od czasu do czasu można by było zrobić coś takiego na lekcji? Ja np. w zeszłym roku szkolnym w klasie 6 pisałam z dziećmi smsa; na szczęście mój podręcznik idzie z duchem czasu i proponował kilka takich ćwiczeń.

Patrzę też na problem od strony nauczyciela - powiedzmy, że uczy tylko jedną klasę maturalną - to już ma ok. 30 krótkich form na tydzień do sprawdzenia... A jak chce być rzetelny i zadawać też list, to ma jeszcze i 30 listów, a to już nie jest takie hop-siup. A jeśli co gorsza przygotowuje do rozszerzenia, to jeszcze wpada mu kilka (naście) esejów na 200-250 słów. Niby jest od tego właśnie, żeby to sprawdzać, ale uwierzcie mi, że jeśli ma jakiekolwiek życie poza pracą, to jest to niemożliwością robić co tydzień, zwłaszcza, że ma jeszcze lekcje do przygotowania, ćwiczenia do sprawdzenia i parę innych rzeczy. Można by było zadawać wtedy takie zadania rzadziej, ale właśnie o to chodzi, że im rzadziej, tym gorsze wyniki.

Ciekawi mnie Wasza opinia w tym temacie.