Bulwers # 2

Dziś znowu trochę prywaty, ale muszę się z kimś podzielić moją frustracją. A może nie powinnam się wkurzać, bo nie mam racji?

W poniedziałek prowadzę jak gdyby nigdy nic lekcję w pierwszej klasie, gdy wchodzi pani pedagog i mówi, że na przerwie mam iść do pani dyrektor (vice). Oczywiście zastanawiałam się całą resztę lekcji o co może chodzić, czy coś przeskrobałam, nie dopilnowałam, zamknęłam dziecko w klasie (kiedyś mi się zdarzyło) itp. 

Okazało się, że jest propozycja prowadzenia angielskiego w nowo powstałej prywatnej szkole w naszym mieście - dwóch godzin w tygodniu - ale trzeba się decydować od razu. Co to za szkoła, jaka klasa, na jakiej zasadzie zatrudnienie - tego mi nie powiedziano, ale pomyślałam: "do podpisania umowy jeszcze daleko, wciąż mogę się wycofać - a co mi tam, zgodzę się - zawsze to nowe doświadczenie". Dowiedziałam się tylko, że w przyszłości istnieje możliwość większej liczby godzin, i że pracuje tam już żona naszego pana dyrektora, dlatego tym bardziej mu zależy, żeby znaleźć jakiegoś anglistę. Pan dyrektor umówił się, że nazajutrz pojedziemy tam, znaczy się do tej szkoły, razem z jego żoną i na miejscu się zorientuję co i jak.

Spytał kiedy ewentualnie mogłabym tam prowadzić lekcje, no i wyszło, że w poniedziałki i wtorki przed moimi lekcjami w mojej macierzystej szkole.

Hm, już wtedy powinno mi się zapalić światełko ostrzegawcze, że wszystko robione jest na hura, byle szybciej,  i już ustalają mi plan, a ja przecież jeszcze nie dałam ostatecznej odpowiedzi. Tzn. zgodziłam się, ale wydawało mi się, ze każdy rozumie, że póki nie ma umowy, to taka zgoda jest niewiążąca. Cóż, okazało się, że tylko ja to tak rozumiałam.

W każdym razie światełko mi się nie zapaliło i nazajutrz wyszykowana czekałam na p. dyrektora wraz z żoną, aby pojechać razem do tej nowej szkoły. A wyszykowana u mnie to znaczy kiecka i obcas. Na co dzień nie noszę obcasów, bo od stania przy tablicy i wędrowania po klasie zaraz bolą mnie nogi. 

Dojechaliśmy na miejsce. Po drodze dowiedziałam się, że szkoła liczy..... 5 (tak, PIĘCIU) uczniów. Stanowią oni tylko jedną klasę - pierwszą. Troszkę mnie to zdziwiło, ale wrodzony optymizm podszepnął, że fajnie się będzie pracować z taką małą grupką i już oczami wyobraźni widziałam siebie realizującą zajęcia, na które w klasie liczącej 20 i więcej osób nigdy nie mogłam sobie pozwolić.

Weszliśmy do szkoły, tzn. ja i żona p. dyrektora, którą nawiasem mówiąc dobrze znam z życia pozazawodowego od młodych lat. Szkoła odremontowana (bo to w takim budynku z lat 60), pomalowana, dobre wrażenie na mnie to zrobiło. I na tym niestety koniec plusów.

Pierwszy zonk był, gdy okazało się, że nikt z dyrekcji tej placówki nie kwapił się, aby przyjechać i ze mną porozmawiać. (Niepotrzebnie się odwaliłam i założyłam buty na obcasach). Gdyż główna siedziba jest w innym mieście, a w moim to taka jakby filia (pięcioosobowa, przypomnijmy). Czyli w szkole byli tylko uczniowie i ich pani wychowawczyni, bardzo młoda dziewczyna. Znaczy się wyglądała młodo. No i ja z żoną p. dyrektora. Weszłam do sali, gdzie były dzieci, zostałam przedstawiona, jako pani, która będzie ich uczyć angielskiego. "Chwileczkę, pomyślałam, no przecież jeszcze nic nie jest ustalone". Nie spodobało mi się, że już mnie przedstawiają jako ich nauczycielkę. Poza tym zastanowiło mnie, że jest już 24. września (to było wczoraj), a dzieci nie miały jeszcze ani jednej lekcji angielskiego. Frapuje mnie, co na to rodzice, którzy wywalili pewnie całkiem niezłą kasę za szkołę prywatną, w domyśle oferującą lepszą jakość kształcenia, a tymczasem brakuje tu podstawowych lekcji. No ale to nie moja sprawa. 

Dalej było tylko gorzej. Pokazano mi, gdzie jest tablica i pisaki i magnetofon, różne takie techniczne szczególiki, po prostu czułam, że za bardzo się zapędzają, jakby już było pewne, że tam pracuję. Dano mi do obejrzenia poster set wyd. Macmillan, ale do klas 4-6 :/ Stwierdziłam, że ciężko będzie zdobyć zestaw nauczycielski przy tak małej liczbie uczniów. Pani wychowawczyni pocieszyła mnie mówiąc, że ona na swój jeszcze się nie doczekała...

Coraz mniej mi się to podobało.

"No to w poniedziałek o ósmej, tak?" - spytała radośnie żona p. dyrektora

"No a co z umową?" spytałam w końcu. Z perspektywy czasu wiem, że powinnam była o to zapytać już w poniedziałek, ale skąd mogłam wiedzieć, że dyrekcja tej szkoły może okazać się tak niepoważna??

Moim niewinnym pytaniem zupełnie popsułam atmosferę.

Mówię wam, że gdybym o to nie spytała, to nikt by się nawet słowem nie zająknął na ten temat. Po prostu założono, że ja przyjdę i jak ostatni frajer poprowadzę lekcję za friko, bez umowy i w ogóle to już nie wiem, co sobie wyobrażano.

Żona p. dyrektora (żpd w skrócie) wyszła ze szkoły wykonać pilny telefon w sprawie mojej fanaberii. Dzwoniła do pani dyrektor tego przybytku i gadała jakieś 15 minut. Ja tymczasem zostałam w środku jak piąte koło u wozu, bo pani wychowawczyni zajęła się dziećmi. Siedziałam i przyglądałam się temu, a wszystko w środku mówiło mi "Uciekaj!!!"

Po 15 minutach żpd wróciła z nietęgą miną. Oznajmiłam twardo, że bez umowy nie przeprowadzę lekcji. Innymi słowy, dałam do zrozumienia, że owszem, mogę tam pracować, ale przed pierwszą lekcją chcę mieć umowę. Na to żpd oznajmiła, że ona pracuje tam w ramach wolontariatu tonem sugerującym, ze ja też tak powinnam! "Nie stać mnie na wolontariat, zresztą mam już 4 godziny w czynie społecznym w mojej szkole, a wliczając w to godziny karciane to już jest ich 6" odpowiedziałam.

Żpd podała mi numer do pani dyrektor tej placówki i powiedziała żebym zadzwoniła i wszystko sobie wyjaśniła. I to był kolejny zonk bo: a) ktoś tam z dyrekcji w ogóle powinien być już wtedy, żeby nakreślić mi sytuację; b) to nie ja ubiegałam się o pracę w tym miejscu, tylko mnie ją zaproponowano, więc to dyrekcja tej szkoły powinna do mnie dzwonić; c) przed chwilą przez 15 minut pani dyrektor rozmawiała z żpd - z pewnością jej powiedziała, że jestem obok - tak ciężko było wtedy mnie poprosić do telefonu i wszystko od razu ustalić?

No ale przełknęłam ten nietakt i stwierdziłam "co mi zależy, mogę zadzwonić". Ale już czułam takie niedomówienie pod moim adresem, że stroję focha, bo ośmielam się zapytać o umowę o pracę.

W tym miejscu chciałam zaznaczyć, że interesowała mnie tylko umowa o pracę. Wiem, że to niewygodne dla potencjalnego pracodawcy - konieczność odprowadzania składek takich, owakich, zusów i innych świstusów, ale pracowałam niegdyś i na umowę-zlecenie, i o dzieło, i nie mam dobrych doświadczeń z tego rodzaju umowami. Zdaję sobie sprawę, że finasowo lepiej wyszłabym na umowie tzw. śmieciowej aniżeli o pracę, ale akurat nie chodziło mi o pieniądze.

No więc zadzwoniłam do pani dyrektor, przedstawiłam się itp. Pani dyrektor przez telefon wydała się sympatyczną, konkretną osobą. DO CZASU. Gdy zapytałam, na jakiej zasadzie będę zatrudniona, odpowiedziała, że to nie jest rozmowa na telefon (jak to nie? to podstawowe pytanie, a skoro cię dziś nie było, to jak miałam je zadać? pomyślałam), a gdy spytałam, kiedy możemy się spotkać, odpowiedziała: w takim razie w poniedziałek wszystko omówimy już na miejscu

ja: czyli rozumiem, że wtedy nie będę prowadzić lekcji, tylko będę rozmawiać z panią?

Pd: czemu nie chce pani prowadzić lekcji?

ja: bez umowy nie poprowadzę.

Pd: czyli uzależnia pani prowadzenie lekcji od podpisania umowy?

ja: No.... tak.  (mówię wam - zgłupiałam przez chwilę. Zastanowiłam się, czy ja żądam czegoś nierealnego? czy może faktycznie to jakaś moja fanaberia? Może tak się teraz ludzi przyjmuje do pracy, że najpierw oni robią, a potem podpisują umowy?)

Pd: Nie opłaca mi się podpisywać z panią umowy na dwie godziny - wyjaśniła po prostu. Być może, ale w takim razie mnie się nie opłaca przyjeżdżać i prowadzić lekcje - miałam tak powiedzieć, ale przez wzgląd na p. dyrektora powstrzymałam się. 

ja: rozumiem, że proponuje mi pani umowę o dzieło lub zlecenie?

Pd: może o dzieło, może zlecenie, a może jeszcze coś innego... - odpowiedziała zagadkowo. Ciekawe niby co - pomyślałam - pewnie wolontariat jak żpd.

No odjęło mi mowę po prostu. Autentycznie myślałam, czy to ze mną coś jest nie tak, bo może faktycznie żądam czegoś niemożliwego?

Pytam was poważnie - czy w mojej prośbie o umowę o pracę jest coś niewłaściwego?? Nie znam się za bardzo na prawie pracy, może ktoś z was ma większe doświadczenie, mógłby mi doradzić, czy coś zrobiłam nie tak?

Pani dyrektor przerwała milczenie z mojej strony mówiąc, żebym to sobie przemyślała i oddzwoniła później. Do dziś nie oddzwoniłam.

Tymczasem pan dyrektor pytał mnie dziś, jak się sprawy mają, twardo powiedziałam, że bez umowy o pracę lekcji nie poprowadzę, i widzę, że mu nie w smak moja odmowa. Tzn. nie odmowa, bo jak będę mieć umowę, to mogę tam pracować. Ale sama już nie wiem, czy mam słuszność, domagając się tej umowy. Może istnieje jakieś inne korzystne wyjście z tej sytuacji?

Zrobiłam tez mały rekonesans w środowisku (poprzez moją mamę mam kontakty w  wydziale edukacji w urzędzie miejskim w moim mieście), i co się okazało. Otóż nie jestem pierwszą osobą, której zaproponowano pracę w tej szkole. Inni nauczyciele też byli werbowani, ale cała sprawa rozbijała się, gdy prosili o  - no właśnie - umowę o pracę. Ci, którzy zostali, pracują jako wolontariusze. Między innymi pani wychowawczyni, a musicie wiedzieć, ze pracuje tam codziennie od 7.00 do 11.00. Za frajer. Nie żebym jej zaglądała do portfela, w końcu istnieją wartości ważniejsze niż pieniądze. Może satysfakcja z pracy z dziećmi jej to wynagradza. (Chociaż moim zdaniem nie wyglądała na usatysfakcjonowaną). 

Proszę was o szczere i obiektywne opinie, jak wy byście zareagowali, i czy słusznie się oburzam?? (bo jestem zbulwersowana!).

P.S. Nie wiem, czy ma to jakiekolwiek znaczenie, ale jest to szkoła katolicka. (!!!)

TU MOŻECIE PRZECZYTAĆ MÓJ PIERWSZY BULWERS